We verwachten zoveel van mensen. Ook van jonge mensen. Het begint al op de basisschool met (Cito-)toetsen en het behalen van cijfers en waardering. Maar wat dacht je van een groene score (vwo), oranje score (havo) of rode score (mavo/tl) bij de gevreesde eindtoets? Groen associëren we met veilig en goed, maar rood met gevaar en slecht. We geven onze kinderen dus (onbewust) mee dat mavo/tl slecht is. We leven in een hokjescultuur en moeten vaak voldoen aan het ideaalbeeld. En wat dacht je van de druk van social media? Jongeren moeten allemaal knap zijn, de juiste (merk)kleding dragen en op een dikke scooter rijden. Jammer dat dit de realiteit van de huidige maatschappij is.
Bij mij was het eigenlijk precies andersom. Er werd vooral verwacht dat ik me niet zou bewijzen. En gek genoeg is dat ook niet echt positief voor een kind. Het studeren ging bij mij van een leien dakje. Maar binnen ons ‘praktisch opgeleid’ gezin, was ik al snel een vreemde eend in de bijt. “Want in ons gezin werden toch geen studiepikjes geboren?” Maar ik was het wél. Want ik kon én wilde graag leren. Ik had een duidelijke toekomst voor ogen. Desondanks werd ik gestimuleerd om ‘gewoon’ zo snel mogelijk te gaan werken. Door diverse omstandigheden is dat studeren er dus nooit van gekomen. Nou ja, nooit?
Van een niet afgeronde vwo-opleiding, via een jaar havo, naar de mds (middelbare detailhandel school). Voor de jonge lezers: vroeger had je nog een papiertje nodig om zelfstandig ondernemer te worden (oef, dat voelt ineens stokoud). Gek genoeg, voelde ik me na een tijdje als een vis in het water op deze opleiding. Ik leerde alles over het ondernemerschap en ontdekte de ondernemer in mij. Blijkbaar zat die ergens verscholen achter de advocaat die ik eigenlijk wilde worden. Ik vloog door de opleiding heen en besefte langzaamaan dat ik een geboren ondernemer was. Ik sloot de opleiding cum laude af en behaalde het hoogste punt ooit op die school voor het ondernemersplan. Tijdens de diploma-uitreiking werd ik geprezen en ging men ervan uit dat ik niet veel later mijn sporen zou gaan verdienen als ondernemer.
Toch liep het (wederom) anders. Ik durfde de stap nog niet aan. Te weinig zelfvertrouwen, niet het juiste moment, niet de juiste middelen, ogenschijnlijk andere prioriteiten… Noem alle redenen maar op. Ik besloot het bedrijfsleven in te gaan en vond daar mijn weg. Tijdens mijn werkcarrière vervulde ik diverse mooie en uitdagende functies waarbij ik langzaam op de ladder omhoogklom. Tot ik bij mijn voorlaatste werkgever terechtkwam. Daar zagen ze de potentie die anderen niet zagen of misschien niet wilden zien. Ze vroegen naar mijn droom. “Eindelijk mijn hbo-communicatie behalen en gaan doen waar mijn hart sneller van gaat kloppen”, was mijn antwoord. Zij maakten die droom mogelijk en stimuleerden, enthousiasmeerden en faciliteerden mij, waardoor ik bijna twee jaar later mijn hbo ‘in mijn zak kon steken’. Op 41-jarige leeftijd.
Op 1 januari 2019 besloot ik eindelijk, ruim 20 jaar later dan gepland, om als zelfstandig ondernemer aan de slag te gaan. Nog wel in combinatie met een parttimebaan, want hé, die veiligheid laten we zo maar niet los natuurlijk. Maar dan ga je ineens iets doen wat je écht heel tof vindt en waar je energie van krijgt. En, zonder arrogant te willen overkomen, waar je ook best goed in blijkt te zijn. Tja, dan weet je dat er geen weg meer terug is. Dus per 1 januari 2021, midden in de grote C-crisis besloot ik mijn baan op te zeggen en mijn hart te volgen. Ik ging volledig aan de slag als freelance communicatieadviseur.
Natuurlijk zijn mijn klanten en hun referenties mijn motivatie. Maar laten we eerlijk zijn, als je waardering uit een hele andere hoek krijgt, is dat ook prettig. Daarom ben ik trots op mijn nominatie voor de titel ‘Freelancer of the Year 2021’. Ik zie het als de kroon op mijn werk. Of liever de appelmoes op mijn augurk (moet je maar eens proeven).
Inmiddels ben ik doorgedrongen tot de finale en strijd ik met negen andere geweldige ondernemers voor deze eretitel. Het engeltje op mijn linkerschouder fluistert mij in dat meedoen belangrijker is dan winnen en dat ik blij moet zijn met het feit dat ik het tot de finale heb geschopt. Maar het duiveltje op mijn andere schouder hoor ik sputteren dat meedoen aan een wedstrijd ook betekent dat je wilt winnen. Ach, we gaan het zien. Op 20 november wordt de winnaar bekendgemaakt tijdens de Dag van de ZZP’er. Spannend!
Tijdens het ‘vooronderzoek’ werd mij de vraag gesteld waarom juist ik er vandoor zou moeten gaan met de felbegeerde titel ‘Freelancer of the Year’. Mijn antwoord: “Omdat ik een voorbeeld wil zijn voor de jongere generatie. Voor de kinderen die op dit moment even niet de motivatie, stimulatie of (financiële) middelen hebben om de studie te volgen die ze ambiëren of niet de mogelijkheden hebben om zich te ontwikkelen zoals ze dat eigenlijk voor ogen hadden. Ik wil ze laten zien dat er meer wegen naar Rome leiden. Je hoeft niet precies in een hokje te passen om succesvol te zijn. Als jouw passie groot genoeg is en je blijft je focussen op jouw doelen, dan kom je er uiteindelijk. Linksom of rechtsom. Ook als je ‘al’ 45 jaar bent, is het nog tijd genoeg om te ‘shinen’. Probeer niet te voldoen aan het ideaalbeeld van de maatschappij. Blijf trouw aan je eigen idealen, want de bloemen worden pas uitgedeeld bij de finish.”
